Spring naar inhoud

Categorie: gewoon Lexi

3

Gepubliceerd op 3 reacties op Nostalgie

Mijn collega heeft de Beatles aan staan op zijn pc.  Af en toe vang ik wat klanken op. Het doet me denken aan de bandrecorder (de voorloper van het cassettedek) waar een complete verzameling Abba en Beatles op stond. Die draaide ik regelmatig als ik mijn huiswerk moest doen. Regen tikkend op mijn dakraam en een kop thee erbij. Muziek aan en engelse woordjes in mijn hoofd stampen. Dat is alweer 20 jaar geleden. Pfff, de tijd vliegt.

4

Gepubliceerd op 4 reacties op Toekomstdromen

Mijn leven lijkt heel erg op wat ik er vroeger van had verwacht. Tenminste nadat ik het idee had laten varen dat ik de enige erfgename zou zijn, van een multi-miljonair die dan op een vlot over de oceanen zou gaan. 99,9% kans op een ramp voor hem en financiële winst voor mij. (dit idee werd mij ingefluisterd door mijn moeder).
Maar daarna kwamen de toekomstdromen van op mijn 25ste moeder en huisvrouw. Met een man met een goede baan(lees: verdient tonnen guldens -dat heet nu euro's- per jaar). Vaak op zakenreis dat ik dan mee kon zodat ik er ook nog eens uitkwam en als huisvrouw niet zou vereenzamen. Waar die kinderen dan bleven weet ik niet. Zover dacht ik niet na.

En hoe staat het nu?
Ik ben 9 jaar geleden 25 geworden. Mijn moeder en schoonmoeder zijn huisvrouw. Ik ben er net nog een vrijgezellenweekend uit geweest en ik heb een goede man. En we hebben hebben een regen ton in de tuin. Als je de woorden maar even door elkaar gooit is mijn droom uitgekomen en ik doe het ervoor!

2

Gepubliceerd op 2 reacties op Da’s balen….

Krijgen we een leuk bedragje terug van de belasting is er door de belasting of door mij een tikfout gemaakt. En dan komt het geld op de verkeerde rekening terecht en is er geen zicht op wanneer wij het krijgen. En dacht ik nou net het dubbele vaste lasten probleem met dit geld op te lossen.

Misschien moet ik toch even die krantenwijk nemen. 😉

1

Gepubliceerd op 1 reactie op De laatste keer

Soms zie je iemand dagelijks. Dan verandert er iets in je routine en dan zie je ze nooit meer.
De eerste keer dat ik me hier bewust van werd was toen ik naar de middelbare school ging. Vriendjes en vriendinnetjes van de lagere school verdwenen uit mijn leven, sommigen snel, anderen heel langzaam. In de vakantie zag je ze nog. Sprak ze elke dag. Je ging naar de middelbare school en weg waren ze uit je leven.
Dit is een soort rode draad. Soms voel je het aankomen, maar vind je het niet meer de moeite om contact te houden. Je roept nog een keertje "Tot ziens!" en ziet die persoon nooit meer. Een andere keer doe je moeite contact te houden maar heeft het geen nut. Het contact verwatert en verdwijnt.

Zou je nou anders afscheid nemen als je vermoed dat het de laatste keer is dat je een bepaald persoon ziet? Soms kom je iemand na jaren weer tegen en bij de één klikt het gelijk terwijl je de ander voorbij loopt. Wij gaan over enkele maanden verhuizen en dan zullen er weer mensen uit ons leven verdwijnen.

Om er een paar op te noemen:
Ons overbuurmeisje Inge. Onze buurman klusser Mark. De grijze dakduiven(broer en zus). De jongens die elke maand een heitje voor een karweitje komen vragen. Gijs en Kees. De cola knul. En in ieder geval... onze gitaarspelende bovenbuurman. 😉

5

Gepubliceerd op 5 reacties op Wat herinner jij?

Sommige gebeurtenissen zorgen ervoor dat je nog precies weet wat je deed. Of ze bepalen dingen in je toekomst.

  • Zo stonden wij op het punt om naar de Ikea te gaan toen de eerste toren geraakt werd 6 jaar geleden en waren we in de Ikea toen de tweede toren geraakt werd. Het was ook de eerste keer dat ik me ervan bewust werd dat de IKEA overal televisies heeft hangen.
  • Mijn 12de verjaardag vierde met wat vriendinnetjes. We kregen ruzie omdat er eentje mijn zin niet wilde doen. (Ik was nogal een dramkont) 20 jaar later kom ik erachter dat ze bij mij in de stad woont, ik maak een lunchafspraak met haar. Hoewel wij dit keer haar zin deden en ik geen ruzie uitlokte klikte het toch niet meer zo.
  • Ik was 10 en wij aten spinazie met ei en soldaatjes toen we gebeld werden dat een buurman overleden was. De buurman kan ik me niet echt meer herinneren. Ze hadden een flipperkast. Maar de stoel waar ik op zat weer wel. Hij had een rieten zitting. Waar enkele stukjes riet van in je benen prikte. Als ik spinazie eet denk ik aan mijn buurman.
  • Zwemles van mijn oma in een rivier. Wat een grote vissen hadden ze daar. En wij hadden oranje opblaasbare kano's
  • Opblijven voor het eurovisie songfestival. Pyama aan en een bakje chips en een glas cola.
  • Het kopen van mijn eerste lp. Fleetwood Mac - Tango in the Night
  • Toekomstplannen maken met mijn eerste liefde
  • Ze aanpassen met mijn tweede liefde
  • Een one-night-stand met liefde nummer 3. En 9 jaar en 2 kinderen later bedenken dat het tijd wordt om eens toekomstplannen te maken
  • De zenuwen van een eerste werkdag bij een nieuwe baan
  • het eerste verstaanbare telefoontje met mijn zoon. "Bootjes varen maar fietsen varen niet. Auto's varen ook niet."
  • Het gevoel van vrijheid 's avonds in m'n uppie op de bank en kindjes naar bed. Glaasje wijn erbij en een B-film kijken
  • Je voor je kop slaan, vanwege een eerste indruk die je hebt achtergelaten
  • De eerste keer dat iemand boven de 20 "mevrouw" tegen mij zei
  • Mijn vrijgezellenfeest. Dat doen we nog een keer over! Maar dan zonder kater, ontstekingen, oververmoeide mensen en films die niet leuk zijn. En eten wat dit keer wel klaargemaakt wordt.
  • De eerste reactie van een onbekende op mijn weblog.
  • Middagen in het park met vrienden en flesjes rosé

3

Gepubliceerd op 3 reacties op File

We staan in de file. Onderweg naar de verjaardag van Oma Neeltje.
We hebben ondertussen geleerd dat iedereen een Rover kan rijden. Degene voor ons lijkt op een oude Simca. We staan nu 15 minuten in de file en het schiet nog niet echt op. We zijn nu bij Apeldoorn en we moeten nog naar Ansen.
Na nog eens 10 minuten wordt duidelijk waarom we in de file staan. De politie geeft aanwijzingen voor de overige weggebruikers. Ons oog valt op bekrijte slipsporen van de linker naar de rechterrijbaan en dan de berm in. Zo'n 30 meter verderop in de berm(bijna het weiland dus) ligt een busje op zijn kant met 2 mannen ernaast. Even verderop staat nog een auto flink gedeukt (in het portier van de bestuurder) en nog een aantal meter verderop staan nog 2 auto's. Mensen staan nog met hulpverleners te praten maar er is gelukkig geen ziekenauto meer te zien.
De file lost al snel op en we kunnen in een gematigd tempo de reis naar Drente voortzetten.

We komen op het -gezellige- onderwerp 'mensen die voor de trein springen'. Tinus heeft vroeger aan het spoor gewoond en ik heb gewerkt in een psychiatrische inrichting vlakbij een station. Nadat we wat verhalen vergeleken hadden denk ik dat het toch heel anders is als je ermee opgroeit. Doodeng zou ik het vinden om een los been te zien liggen. Zelfs als het nog in de pijp van een spijkerbroek verpakt is en de schoen er ook aanzit. Tinus vond het gewoon raar.
Vreemde wezens hoor, mannen.