Een paar jaar terug had ik een penvriend.
Tinus wist ervan. Langskomen zou deze penvriend toch niet. Dus manlief was niet bang voor concurrentie. Penvriend Steve zit een beetje vast op de plek waar hij nu is. Of laat dat beetje maar weg.
Op een gegeven moment raakte ik zijn exacte adres kwijt en dat was lastig. Death row in Alabama is lastig te vinden voor een postbode. Zonder juiste celblok aanduiding krijg je de post na ongeveer 4 maanden retour. En ik was nou ook niet een hele trouwe schrijfster. Of eigenlijk wel. Ik schreef trouw elke paar maanden één brief. Maar eind 2011 stopte dat dus. Ik baalde er wel van, want penvriend had regelmatig duidelijk laten weten dat hij het erg leuk vond om een beetje met ons gezin mee te leven.
Nou heb ik een facebook account. Eentje zonder vrienden. En daar kreeg ik vandaag mijn eerste vriendschapsverzoek. En een berichtje:
do u have a friend on d/r in alabama named steve? if so he asks if u would email him at schrijvenwe@hiermaareenniet.com he only has access 2 it every few days or so, but he will get it and mail u back. thank u.
Toch wel handig dat facebook. Maar vertrouw ik dit wel. Krijg ik werkelijk contact met Steve. Denk het wel want wie zou er anders contact met mij willen hebben. En hoeveel mensen zouden juist gokken met het zoeken naar een Lexi met een penvriend Steve.
Ik heb wat vragen gesteld. En nu maar wachten op antwoord.
Ja, ga zo mijn eerste berichtje in het Engels vertalen. Besloten me de eerste keer heel erg op de vlakte te houden. Gewoon voor de zekerheid.
En dan het leuke … hij is echt op zoek geweest want ik kreeg een uitnodiging om te skypen met hem … wist natuurlijk niet wie hij was en heb hem er uitgegooid. Maar hij heeft dus duidelijk heel erg zijn best gedaan jou te vinden.