Vandaag ben ik op mijn werk lekker aan het plannen, veel telefoontjes aan het plegen. De directeur werkt thuis en veel leden van het managementteam zijn afwezig, dus deze dag is ideaal om bij te werken.
Ik had alleen buiten de aanwezigheid van een van mijn zeker gewaardeerde collega’s gerekend. Al telefonerend rukt deze persoon mij ruw uit mijn concentratie. Hij is duidelijk erg positief over iets en laat dit enthousiasme in zijn stem doorklinken. Ondertussen probeer ik ook telefoontjes te plegen. Dit is alleen zo goed als onmogelijk. Maar we gaan stug door en ik herhaal enkele keren mijn zinnen aan de telefoon. Als dat afgehandeld is, hangt collega ook net de telefoon op. Of vermoedelijk zeg je verbreekt de verbinding aangezien het een mobiele telefoon is en deze hang je niet aan een kapstok o.i.d.. Hierna probeer ik mij weer volledig op mijn werk te concentreren. Collega houdt volgens mij ook veel van het gevoel dat je krijgt als je een autodeur stevig dichtslaat. Verbazingwekkend dat zijn toetsen na elke aanslag weer omhoog veren. (Ik begreep vlak hierna dat collega’s eerder zijn toetsenbord eens voor een softtouch toetsenbord hadden vervangen 🙂 )
Maar aan alles komt een eind. Jammer dat collega 1 werd afgelost door collega’s 2 en 3. Zij zijn zo vriendelijk te vragen of ik geen last van hen heb. En na mijn ontkenning nestelen zij zich om een goed overleg te gaan voeren. Dus wat doe je dan? Dan zet je een vrolijk roze koptelefoon op en ga je lekker uit je plaat.
Nou moet ik eerlijk zijn. Normaal heb ik 3 telefoontjes in de week. En vandaag had ik het geluk 11 telefoontjes te ontvangen. Morgen ga ik lekker de middag werken. Eens kijken of dat veel uitmaakt. De ochtend breng ik door bij een kozijnenboer. Openslaande ramen. Zal dit dan echt geen droom meer blijven??????
