Vreemden

Juist doordat ik in het vorige blogje begin over het bijpraten met familie/vrienden/kennissen/hele vage kennissen besef ik weer dat het juist vreemden zijn met wie ik het meeste klets.

In de winkel, op de fiets, tijdens het halen van een frisse neus, in de bus, als ik in de tuin aan het werk ben, op school van mijn dochter. Hoewel dat was niet echt een vreemde. Hij vond mij een bekend gezicht hebben en ik gaf duidelijk aan hem nooit gezien te hebben. Ik klets tenslotte te pas en onpas met vreemden. Bleken we 2 jaar samengewerkt te hebben. Misschien ben ik gewoon niet zo goed in gezichten.

Kletsen met totaal vreemden gaat mij goed af. Zo werkte ik een aantal jaar geleden op een helpdesk. Soms had je mensen 10 minuten of langer aan de telefoon terwijl ze moesten wachten. Toen heb ik aardig wat interessante mensen leren kennen. Een vrouw met hetzelfde darmbeest als een van mijn kinderen. Zij heeft er een boek over geschreven. Wij hebben een fikse kuur in kindlief gestopt. Een man wiens vrouw in oorlogsgebied zat. Een tuinder zonder tijd, maar ineens met liefde over zijn kassen begon te praten en de biologische/ecologische manier van kweken.
Ook als ik naast mensen in de bus zit is het regelmatig gezellig. Zo ken ik ondertussen meerdere mensen uit de omliggende dorpen. Weet veel van hun gezinnen en zij van de mijne. Hoewel ik eigenlijk nooit namen ken. En zij beter bekend zijn met bij welke halte ik hoor, dan met mijn naam. Maar het blijft leuk als iemand al naar je zwaait bij het instappen.
Kom je er gezellig bij zitten?