Ik hoor het mijn vader nog zo zeggen. Denk eens na voordat je iets zegt. Dit hoor ik altijd in mijn hoofd nadat ik er iets uit heb geflapt.
Ook ben ik heel goed terwijl ik het zeg te denken. Wees stil, stop met praten, zeg het niet. Maar ik luister niet naar anderen, waarom zou ik dan luisteren naar mijzelf.
En daarom:
Ik denk liever niet na voordat ik iets zeg. Ik ben graag net zo verrast als de rest als ik hoor wat eruit mijn mond komt.
Heel herkenbaar
Bij jezelf of bij mij?
Bij mij … je hebt het dus niet van een vreemde. Ik kan denken “stop alsjeblieft met praten stommerd” maar ik ben niet stoppen. Vreselijk. Dus vecht ik er tegenwoordig tegen en hou soms helemaal mijn mond. Je raakt daardoor wel spontaniteit kwijt.