Daar zit ik dan. Woensdagmorgen. Een weekje vrij en nog geen 9.00 uur. Heerlijk aan het sniffen en proesten. En weer eens een berichtje aan het tikken.Ik heb het druk de laatste tijd. Niet zozeer met afspraken maar met dingen in mijn hoofd. Dingen die ervoor zorgen dat ik juist vergeet om afspraken te maken. Het stadium van afspraken vergeten ben ik geloof ik net voorbij. En hoewel dit voor de afgesproken partij minder erg is, heb ik toch het idee dat het niet goed is voor mijn sociale leven.
Ik ben onzeker over een aantal zaken. Financiën, werk, het huis. Zucht, het huis, een provisorisch gedicht dak op de achterkamer, een lekke riolering, een badkamer met blader en schimmelneigingen. Een slaapkamer waar ik splinters van in mijn voeten krijg. Wat schilderwerk buiten. (Alleen maar alles wat van hout is…) Een schuur die langzaamaan instort. Eigenlijk alles aan ons huis dat opgeknapt moet worden. Of kan ik beter zeggen; eigenlijk moet alles aan ons huis opgeknapt worden. Ik denk dat ik er op dit moment een beetje klaar mee ben. Ik wil een huis dat af is inrichten.
Nou is dit natuurlijk al jaren zo. En maakte het huis mij eigenlijk niet uit. Daarom heb ik net officieel de diagnose “zit in dip” bij mijzelf geconstateerd. Een dip is iets waar ik volgende week of misschien over een uurtje wel weer uit gekrabbeld ben. Op dit moment is het zo dat ik mij aan alles irriteer. Dit slaat natuurlijk nergens op. Als manlief met zijn pijnlijke rug en been nu uitslaapt, stoor ik mij eraan. Als hij vroeg opstaat en vraagt of ik een kopje thee wil kan ik hem zijn bed wel weer inkijken. Lekker handig. Ieder een in huis heeft last van mijn dipje
Mijn offensief is dat ik vandaag vroeg op ben gestaan en een kopje goedemorgen thee heb gezet. Helaas en heel irritant is het nog eens te heet om te drinken. Dus heb ik net mijn mond al verbrand. En dat vroeg opstaan kwam ook alleen maar omdat ik zo aan het hoesten was dat ondertussen 2 verdiepingen in ons huis wakker aan het worden waren. Beneden gekomen zit dochterlief al heerlijk naar tekenfilms te kijken met dit soort geluiden met schelle stemmen: AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH, WAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAh, NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE, BOEM!!!!!, Kom maar op, kom maar op, kom maar OOOOOOP! Heftige huil geluiden (WAAAAAAAAAAAAAAAAH, WAAAAAH, Waaaah, snotter). Dus ik zet mijn koptelefoon maar op.
Sjips, nog geen spotify op deze laptop. Dus op de achtergrond installeren wij dat maar even. (Waarom schrijf ik over mijzelf in de tweede persoon?!) Yes, geïnstalleerd. En gelukkig komt er een blije vogel met zijn schreeuwende, boerende en scheten latende Furby beneden. Ondertussen koptelefoon op gezet en een muziekje met een stevige bas aan. En onvoorstelbaar genoeg geniet ik ineens van het blije vogel hoofdje die met een grote grijns de scheten latende kunsten na probeert te doen. Vermoed ik. Wat er erg komisch uitziet, aangezien ik het volume van mijn koptelefoon behoorlijk hoog heb staan. En ik dus geen woord versta van wat hij zegt. Dochterlief komt ook nog een heel verhaal afsteken. En ik vermoed dat ik op de juiste momenten knikte want ze huppelt vrolijk weg. En tot mijn verbazing zit ze nu keersommen te oefenen. Deuntje zit ondertussen goed in mijn hoofd vast en manlief komt gezellig naar beneden. Dus gelijk maar een lekker bakkie koffie voor hem gezet. Uitgedipt. Dit moet een nieuw record zijn. OF het was gewoon een ochtendhumeurtje.
Oeps