Na 5 dagen antibiotica ben ik erachter. Die blaasontsteking zat er al wel iets langer. Alles wat ik steeds bestempelde als zwangerschapskwaaltje is gewoon een symptoom van de blaasontsteking.
Kon ik hiervoor Martijn 10 minuten helpen zat ik daarna een half uur uit te puffen. En dat is nu andersom. En dat uitpuffen sla ik zelfs regelmatig nog over. De buikpijn is zo goed als weg. Af en toe nog een beetje gevoelig omdat ik een rotschop van binnenuit krijg. Ik ga ineens weer met een normale regelmaat naar de wc. Alleen ben ik nog steeds vergeetachtig. Daar schijnen ze nog steeds niets voor gevonden te hebben.
Deze vergeetachtigheid komt vaker voor tijdens een zwangerschap. Onderzoekers denken dat het komt omdat de zwangere vrouw (ik dus) alleen maar met haar kind bezig is. En daar door de rest van de dingen vergeet. Dat geloof ik niet helemaal. Wij hebben thuis een geweldig mooie Engelse Bulldogkalender hangen. Hier schrijven we elke maandag een nieuw getal bij. Dit staat voor de week waar ik nu in zit. Dit heeft dus met de baby te maken. Week 30 is ook nog niet genoteerd. In het begin was ik er erg fanatiek in. Zondagavond, 23:59 ik stond al met de pen in de aanslag. Maar de laatste weken moet Tijn het steeds doen omdat ik het vergeet. Nog een voorbeeld. Afgelopen zaterdag hadden we een verjaardag. Toen iemand aan mij vroeg hoever ik ben stond ik te stuntelen. Ik wist het niet meer. Echt niet. Heel vreemd. Ondertussen wel weer. Nog 77 dagen of 10,5 week of 2,5 maand. Maar dat komt omdat er een kalender op mijn bureau geplakt is en ik alles op die manier uitpluis.
