Dankzij de zachte winter heb ik de munt alweer hoog in de tuin staan.Helaas voor al die takjes die de winter overleefd hebben worden ze nu bruut door mij gekortwiekt. En verdwijnen ze in mijn kan met water. Mijn theeglas met een lepeltje honing of door een gerecht. Ergens baal ik er een beetje van dat ik dit jaar mijn bakken niet vul.
Mijn vingers jeuken om te zaaien en flink aan de slag te gaan in de tuin. Maar we gaan het anders aanpakken dit jaar. Afgraven die handel. We willen nu eindelijk wel eens af van dat hanenpoten gras. Het is een enorme wildernis en er is nog genoeg te doen. Ondertussen wat kozijnen vernieuwen en de bestaande pergola af maken. Nog 2 verfbeurten en het zou er keurig uit moeten zien. Dan nog 2 bakken met aarde om de poten heen zodat ik een klimmer omhoog kan geleiden. Poortje afmaken. Nieuwe schuttingdelen. De schuur afbreken en eens kijken waar we een nieuwe kunnen plaatsen. En een goed bedenken wat voor soort schuur.
Tinus heeft ondertussen bedacht dat het terras onder de overkapping van de pergola kan. Maar daar ben ik het nog niet mee eens. Ik wil eerst de plannen en alle veranderingen aan de huidige opstelling eens goed bekijken. Misschien zitten we daar wel vol in de zon. Niet echt de meest prettige plek voor iemand met zonneallergie. Maar waarschijnlijk heeft hij zoals gewoonlijk gelijk. Openslaande ramen op het terras. Geurende klimmers tegen de pergola. De klimmende plant heeft genoeg bladeren om ons in de schaduw te zetten. Oké, hier kan ik aardig bij wegdromen. Maar tot die tijd zijn het vooral kale tegels en veel, heel veel onkruid.
Het moet maar gauw mooi weer worden.