We zien vanavond in de straat een ambulance staan. Geen idee waarom. Wel bij wie ze naar binnen gaan. Begin 60, hij een ex-hartpatiënt. Zij gezond voor zover wij weten. Hun kinderen allebei in de twintig zijn op het moment weer even thuis.
Na 3 kwartier zien we de ambulance weer rustig vertrekken. Geen idee of ze iemand hebben meegenomen. En dan? Als buren wil je weten wat er aan de had is. Deels nieuwsgierig, maar dat geef ik niet toe. En vooral bezorgd. Maar nadat de ambulance was vertrokken vraag je je af hoe je dat kan laten weten. Je wilt niet gelijk op de stoep staan. Maar ook niet niets laten horen. Dus ik ben er even langs gelopen en het licht as aan maar ik zag niemand. Dus aanbellen of niet… Wat zou ik zelf willen?
Geen gebel dus. Dus hoe laat ik dan weten dat ik wil weten of alles in orde is? En terwijl ik weer terug naar huis liep had ik het ineens een ouderwets idee. Ik gooi een briefje in de brievenbus. En dat was een goed idee.
De buurman is net weer naar zijn huis terug. Alles is oké. En we weten nu alles van de ellende van het vinden van de nieuwe huisartsenpost bij het ziekenhuis. Oh, en ook gelijk over de verkoop van het huis op de andere hoek.
Toch handig dat ouderwetse handwerk.
One Comment