Terwijl ik bij ons thuis de kerstsfeer er probeer in te krijgen. Eigenlijk houdt het op bij zorgen dat Tinus niet alle kerstkransjes uit de boom eet, want ik heb een verbod gekregen om kerstcadeautjes te kopen. En verder staat de boom er al en branden er elke avond kaarsjes. En draaien we de hele dag kerstcd’s. Kerstsfeer genoeg.
Zo zie je maar waar bij ons kerst om draait. Huiselijke kneuterigheid met eten en cadeautjes. Zo ook gisterochtend. Ik probeer Tinus te overtuigen dat Casper een nieuwe mobile boven zijn box nodig heeft. Degene die we nu hebben blijft telkens hangen en het kost nu veel meer tijd om Casper rustig te krijgen. (Ook iets van nu, haast, haast, haast. Maar die afwas kan wel wachten) En ik mopper over de kaasjes die hij wil halen. Gewoon bij de supermarkt. Maar ik wil speciale, lekkere bij de kaasboer vandaan. Mmmmh. Maar dan gaat de telefoon. Het is mijn directeur en hij klinkt serieus. Ik baal een beetje, ik heb nog verlof. Los het maar lekker zelf op als er problemen zijn met de pc’s. Ik ga mijn baby in bad doen. Maar het is niet iets met pc’s.
Kees is vannacht overleden.
Oeps, daar word ik even stil van. Nog steeds trouwens. Kees was een collega. Een aantal jaar geleden toen hij nog als barman werkte heeft hij een herseninfarct gehad. 1 arm raakte verlamd, 1 been had een beugel nodig en wat Kees het ergste vond. Hij kon niet meer zingen, gitaarspelen en fluiten. Hij ging niet bij de pakken neerzitten. Hij leerde weer zo goed als het kon functioneren. Liet zich omscholen en ging aan het werk. Als DTP-er. Hij kwam bij mij op de afdeling. Om het voor hem wat comfortabeler te maken ben ik op een gegeven moment naar een andere afdeling verhuisd zodat hij op mijn plek plaats kon nemen. Maar achter zijn werkplek had ik mijn rommelhok dus ik verveelde hem nog regelmatig met mijn aanwezigheid.
Tijdens mijn zwangerschapsverlof heb ik hem nog 1 keertje gezien. En als ik over 3 weken weer aan het werk ga dan is hij er niet. En dat is een heel naar idee.
Hij is overleden nadat hij op het werk een herseninfarct kreeg en in het ziekenhuis nog 1 of 2. Ik vind het onwerkelijk dat ik nooit meer de deur voor hem open zal moeten houden. Zijn gemopper op de scanner niet meer aan zal hoeven horen. En nog veel meer dingen die zo gewoon leken.
Zaterdag en zondag vieren we kerst met z’n allen. Veel eten, veel gezelligheid en dankzij Tinus, geen cadeautjes. En maandag komt de harde werkelijkheid terug. Om half twaalf heb ik een begrafenis. De tranen springen in mijn ogen als ik aan zijn vrouw en zoon denk. Zij hebben geen gezellige kerst. Hoewel het huis waarschijnlijk vol met mensen zal zijn.
Zij hebben een eenzame kerst. Kees is 46 jaar geworden.
En zo kom ik dan ook bij mijn goede voornemen voor volgend jaar. Meer stil staan bij de mensen om wie ik geef. Voor je het weet zijn ze er niet meer. Maar met dat goede voornemen begin ik nu vast! Ik ga nu eerst Casper knuffelen.
