Het ziet er nog niet uit op internet, maar ondertussen krijgt het wel vorm in mijn hoofd. Ik merk dat mijn smaak iets rustiger geworden is. Tenslotte zijn er genoeg druktemakers in mijn leven die het nu voor me inkleuren.
Van mijn weblog blijven ze natuurlijk wel af. Ik mag van Anna zelfs niet meer zomaar foto’s van haar plaatsen, tenminste niet die waar ze herkenbaar op staat. Dat gedeelte van de opvoeding heb ik dus goed gedaan. Thomas weet niet eens dat mijn weblog bestaat. En Casper boeit het niet zo. Het mag duidelijk zijn. Mijn weblog is van mij.
De lay-out vind ik altijd een dingetje. Keuzes en opties. Vaak wordt het een onrustige brei van kleuren. Dus dit keer doe ik het anders en probeer ik het ook eens een langere tijd hetzelfde te houden. Of in ieder geval vast te houden aan dezelfde opbouw.
